Rose, Rose, Rose à mes yeux. James Ensor en het stilleven in België van 1830 tot 1930.

2024 staat in Vlaanderen in het teken van James Ensor.  Dan is het 75 jaar geleden dat deze Oostendse grootmeesters overleed.  Dit wordt groots herdacht in Oostende, de stad waar Ensor werd geboren en er zijn hele leven doorbracht.   Mu.ZEE geeft samen met het Fort Napoleon het startschot van dit bijzondere jaar.  Mu.ZEE doet dit met de tenoonstelling  Rose, Rose, Rose, à mes yeux! James Ensor en het stilleven in België 1830-1930.

Rose, Rose, Rose, à mes yeux! James Ensor en het stilleven in België 1830-1930 is de eerste tentoonstelling ooit volledig gewijd aan de stillevens van Ensor. De tentoonstelling volgt de evolutie binnen het oeuvre van Ensor en binnen de geschiedenis van het stilleven in België.

Binnen het oeuvre van Ensor speelt het stilleven een belangrijke rol. De kwaliteit en de betekenis van zijn intrigerende, complexe stillevens worden duidelijk wanneer deze gesitueerd worden binnen de ontwikkeling van dit genre in België van 1830 tot 1930. Het stilleven, dat begin 19e eeuw afgegleden was tot een decoratief genre van bloemstukken en pronk, zonder inhoudelijke inzet en artistiek belang, wordt in de 19e eeuw op verschillende manieren opgewaardeerd: door te ‘monumentaliseren’, door het beeld te animeren met exotische voorwerpen, poppen, maskers e.d., of door het als onderdeel van een interieur te behandelen. Ensor’s werk vormt het kantelpunt waarin de burgerlijke pronk zijn geloofwaardigheid verliest, de schilder zich losmaakt uit de conventies van het genre, en het beeld oplost in licht en kleur.

De tentoonstelling biedt met ca. 150 werken, een overzicht van de 19e-eeuwse, academische, decoratieve traditie vanaf Antoine Wiertz tot Frans Mortelmans, met vele vergeten maar zeer vakkundige en in hun tijd zeer succesvolle schilders zoals Jean Robie, Hubert Bellis.

Een 30-tal werken van Ensor uit publieke en private verzamelingen uit binnen- en buitenland, worden geplaatst  naast een 120 veelal onbekende, zelden of nooit publieke getoonde stillevens die de ontwikkeling van het beeldgenre in België illustreren (Antoine Wiertz, Jean Robie, Hubert Bellis, Frans Mortelmans, Marie de Bièvre, Louis Thévenet, Marthe Donas, Walter Vaes, Rik Wouters, Jean Brusselmans… ). Bijzondere aandacht gaat hierbij ook naar geheel vergeten vrouwelijke schilders zoals Alice Ronner en Georgette Meunier, en naar de geïsoleerde figuur van Henri De Braekeleer.   Een unieke reis doorheen het stilleven van de 19e en 20e eeuw.